Σίγουρα την έχεις ακούσει κι εσύ, το λένε συχνά οι εργοδότες, οι γονείς οι μεσήλικες και οι συνταξιούχοι. Αλλά είναι όντως αλήθεια; Η απάντηση είναι πιο σύνθετη από όσο φαίνεται γιατί ποτέ-μα ποτέ κανείς δεν έχει μπει στη θέση αυτών που είναι χωρίς δουλειά!
Παρακάτω θα δούμε γιατί έχει δημιουργηθεί αυτή η αίσθηση, τι πραγματικά συμβαίνει στο παρασκήνιο και τι μπορείς να κάνεις αν βρίσκεσαι στη μέση αυτής της κατάστασης.
Στόχος είναι να δείξουμε στους υποψηφίους πώς να ξεπεράσουν ένα «χαλασμένο σύστημα» – και πίστεψέ με, το σύστημα σήμερα είναι πιο χαλασμένο από ποτέ.
Η ρητορική «κανείς δεν θέλει να δουλέψει»
Ας ξεκινήσουμε από τη φράση. Στην πραγματικότητα, είναι μια τεμπέλικη ρητορική που αγνοεί τη μεγάλη εικόνα. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουλέψουν. Οι άνθρωποι θέλουν σκοπό, θέλουν εξέλιξη, και θέλουν να αντιμετωπίζονται σαν άνθρωποι – όχι σαν γρανάζια σε μια μηχανή που αναδιαρθρώνεται συνεχώς.
Η παραδοσιακή έννοια της εργασίας έχει καταρρεύσει τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι η συνέπεια αυτής της κατάρρευσης.
Από το 2009 έως την πανδημία
Το 2009 η οικονομική κρίση σάρωσε την αγορά. Μέσα σε τρία χρόνια, χιλιάδες Έλληνες έχασαν τη δουλειά τους. Οι εταιρείες υιοθέτησαν το μοντέλο «περισσότερα με λιγότερα» και οι απολύσεις έγιναν βασικό εργαλείο διοίκησης. Η αμοιβαία «σύμβαση εμπιστοσύνης» μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη διαλύθηκε.
Το 2020, με την COVID-19, η κατάσταση έγινε χειρότερη. Μέσα σε λίγες εβδομάδες χάθηκαν ξανά χιλιάδες θέσεις εργασίας. Ολόκληροι κλάδοι σταμάτησαν. Οι εργαζόμενοι που μέχρι χθες οι εργοδότες εξυμνούσαν, βρέθηκαν ξαφνικά άνεργοι και αγνοημένοι. Αυτό άλλαξε ριζικά την αντίληψη για την εργασία και αποκάλυψε πόσο εύθραυστες ήταν οι ισορροπίες.
Ακολούθησαν:
✓ Μαζική τηλεργασία
✓ Αναγκαστική επιστροφή στα γραφεία
✓ Παγώματα προσλήψεων
✓ Νέοι γύροι απολύσεων
✓ Και σήμερα, η απειλή της τεχνητής νοημοσύνης
Δεν είναι περίεργο που οι εργαζόμενοι σταμάτησαν να εμπιστεύονται το σύστημα.
Το «χαλασμένο» σύστημα προσλήψεων
Η αναζήτηση εργασίας έγινε πιο εύκολη, αλλά και πιο χαοτική. Με το LinkedIn και τα «quick apply» κουμπιά, μπορείς να στείλεις 50 αιτήσεις σε μια ώρα. Όμως αυτό σημαίνει ότι οι εταιρείες λαμβάνουν χιλιάδες αιτήσεις για μία θέση, πολλές φορές χαμηλής ποιότητας.
Οι recruiters πνίγονται. Έτσι, στράφηκαν στην τεχνολογία: ATS, keyword filters, αυτοματισμοί με AI. Αυτό όμως οδηγεί στο εξής: άνθρωποι απολύτως κατάλληλοι να χάνονται γιατί δεν έβαλαν τη «σωστή λέξη» στο βιογραφικό τους. Στην ουσία, γίνεσαι αόρατος.
Οι μεσήλικες επαγγελματίες
Φαντάσου να έχεις 20 χρόνια εμπειρίας, να έχεις τηρήσει όλους τους κανόνες και μια μέρα να απολυθείς. Μετά από μήνες προσπαθειών, να βρίσκεις χαμηλότερους μισθούς, συμβάσεις ορισμένου χρόνου και την ετικέτα «υπερ-καταρτισμένος». Κι ακόμα χειρότερα, να βλέπεις τη θέση σου να επαναδημοσιεύεται από την ίδια εταιρεία και να απορρίπτεσαι.
Πολλοί αναγκάζονται να στραφούν σε freelance, part-time, ή προσωρινές δουλειές μέχρι τη σύνταξη. Το συγκεκριμένο θέμα είναι τεράστιο, δεν ασχολείται κανείς – το αντιμετωπίζουν μόνο οι απολυμένοι εργαζόμενοι άνω των 50.
🔗 https://jobclick.gr/ergasia-meta-ta-50/
Οι νέοι απόφοιτοι
Από την άλλη, οι νέοι πτυχιούχοι δεν μπορούν να βρουν ούτε το πρώτο σκαλί. Οι περισσότερες «entry level» θέσεις απαιτούν 3-5 χρόνια εμπειρίας, κάτι που είναι παράλογο. Έτσι, οι νέοι παγιδεύονται σε έναν φαύλο κύκλο: χρειάζονται εμπειρία για να βρουν δουλειά, αλλά δεν μπορούν να βρουν δουλειά χωρίς εμπειρία.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που πολλοί στρέφονται σε πολλαπλές δουλειές που δεν τους ενδιαφέρουν, απλά τις επιλέγουν για να ζήσουν – το αποτέλεσμα είναι πολλές ώρες εργασίας και πάλι απλώς για να ζήσουν, είτε επιλέγουν την αυτοαπασχόληση. Τα χρόνια περνούν, οι νέοι αισθάνονται αποτυχία, αναρωτιούνται αν αξίζουν, βλέπουν αβέβαιο το μέλλον τους, νιώθουν δικαιολογημένη αγανάκτηση αφού πραγματικά δεν έκαναν κάτι λάθος – απλά βρέθηκαν στην αναζήτηση εργασίας σε λάθος χρόνο!
Η στασιμότητα στην εξέλιξη
Σύμφωνα με έρευνα του LinkedIn (2025), το 43% των εργαζομένων εγκατέλειψαν δουλειές επειδή δεν έβλεπαν καμία προοπτική εξέλιξης. Χωρίς προαγωγές, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς αναγνώριση, οι άνθρωποι απλώς αποστασιοποιούνται νοητικά.
Ακόμα και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια μεγάλες εταιρίες δεν επενδύουν στην ανάπτυξη των εργαζομένων ώστε να βελτιώσουν τις δεξιότητες τους γιατί απλά δεν θέλουν να ξοδέψουν ή γιατί πιστεύουν ότι η αγορά εργασίας θα συνεχίζει να αλλάζει πιο γρήγορα τα επόμενα χρόνια.
Η υποβάθμιση της αξίας
✓ Μισθοί στάσιμοι
✓ Παροχές μειωμένες
✓ Ασφάλεια ανύπαρκτη
Ακόμη και ο κλάδος της τεχνολογίας, που θεωρούνταν «σίγουρος», έχει χάσει δεκάδες χιλιάδες θέσεις μόνο μέσα στο 2025. Και μάλιστα, πολλές από αυτές τις εταιρείες παρουσιάζουν ρεκόρ κερδών, ενώ ταυτόχρονα μειώνουν το προσωπικό.
Δεν είναι όλοι «τεμπέληδες»
Φυσικά, σε κάθε γενιά υπήρχαν και θα υπάρχουν κάποιοι που δεν θέλουν να δουλέψουν. Αλλά δεν είναι η πλειοψηφία. Οι περισσότεροι θέλουν μια καλή δουλειά, δίκαιες αποδοχές και πραγματική προοπτική. Το πρόβλημα είναι ότι το σύστημα δεν τους το επιτρέπει, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά σε όλο τον κόσμο!
Ποια είναι η λύση;
Η λύση έχει δύο πλευρές:
1. Εταιρείες – Χρειάζεται να ξαναχτίσουν την εμπιστοσύνη:
✓ Να προσφέρουν ξεκάθαρες πορείες καριέρας
✓ Να πληρώνουν δίκαια
✓ Να βελτιώσουν τις διαδικασίες προσλήψεων
Όμως, ρεαλιστικά, αυτό δύσκολα θα αλλάξει σύντομα.
2. Υποψήφιος εργαζόμενος – Πρέπει να γίνει πιο στρατηγικός:
✓ Να έχει βιογραφικό που «λέει σωστά την ιστορία»
✓ Να επενδύει στη δικτύωση
✓ Να έχει μακροπρόθεσμο όραμα καριέρας
Δεν μπορείς να περιμένεις από την αγορά να διορθωθεί μόνη της. Ο μόνος τρόπος είναι να πάρεις τον έλεγχο της καριέρας σου.
Συμπέρασμα
Όχι, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν σταματήσει να θέλουν να δουλέψουν. Απλώς έχουν σταματήσει να ανέχονται ένα άδικο, ασταθές και σπασμένο σύστημα. Μέχρι να αλλάξει, οι έξυπνοι εργαζόμενοι είτε θα αποχωρούν είτε θα βρίσκουν τρόπους να το παρακάμψουν – και πράγματι αυτό κάνει η γενιά GEN Z, και πολύ σωστά κάνει!
Και μάλλον ήρθε η ώρα ο καθένας μας να διεκδικήσει μια καριέρα που να δουλεύει για εμάς – και όχι εναντίον μας.
